Popularnost južnokorejskih filmova raste iz dana u dan, od njihovog uspjeha na svjetskim festivalima i bioskopskim blagajnama, sve do velikog broja holivudskih rimejkova (uglavnom neuspješnih), a sada i potencijalnih holivudskih karijera za neke od njihovih najpoznatijih stvaralaca.
I mada su mnoga imena južnokorejske kinematografija odavno prešla granice svoje zemlje, za sada ćemo pisati samo o tri režisera i pojedinim njihovim filmovima, koji su među njihovim najpoznatijim, ali i najboljim filmovima.
Bong Joon-ho
Možda i trenutno najpoznatiji južnokorejski režiser, Bong Joon-ho je započeo karijeru radeći na kratkim filmovima i sarađujući sa drugim režiserima, kao kinematograf, scenarista i asistent režisera, dok 2000. godine nije snimio svoj prvi film Barking Dogs Never Bite, koji nije privukao pažnju publike, sve dok nije postigao izvjesnu slavu na filmskim festivalima. Međutim, film koji je ovog režisera vinuo u zvijezde, bio je Memories of Murder.
Memories of Murder
Mješavine drame i trilera Memories of Murder je istinita priča o nerazriješenom slučaju serijskog ubice koji je ubijao djevojke 80-ih godina prošlog vijeka i nikada nije uhvaćen.
Uz karakterističan crni humor i prelijepu kinematografiju, Memorie of Murder je istovremeno provokativna i apsurdna drama prepuna fantastičnih likova, koja oštro komentariše socijalne prilike i značajno osvježava detektivski žanr.
The Host
The Host je 2006. godine bio film sa najvećom zaradom u istoriji južnokorejskih bioskopa (trenutno je na četvrtom mjestu), a njegova popularnost je dostigla svjetske razmjere kada je film prikazan u bioskopima širom svijeta i čak se našao na nekoliko Top10 lista najboljih filmova 2006. godine.
The Host spaja nespojivo i njegov žanr je neopisivo teško odrediti. Čudovište iz rijeke napada Seul otimajući djevojčicu, dok njena porodica, koju čine otac, djed, ujak i tetka, pokušava da pobijedi svoju disfunkcionalnost i zajedničkim snagama (jer samo je tako i moguće) spasi djevojčicu. Istovremeno i horor i komedija, akcija i porodična drama, The Host negativno komentariše položaj američke vojske u Južnoj Koreji, što je interesantno, jedan od razloga njegovog prikazivanja u Sjevernoj Koreji.
Ostala ostvarenja ovog režisera su Mother i Snowpiercer (prvi režiserov film na engleskom jeziku), dok ćemo ove godine gledati njegov novi film Okja, u kojem će režiser ponovo sarađivati sa nekim od najpoznatijih holivudkih glumaca.
Park Chan-wook
Park Chan-wook je u početku namjeravao da bude filmski kritičar i ostao je to u dugom nizu godinu usled neuspjeha njegovih prvih filmova. Međutim, situacija se promijenima 2000. godine, sa filmom Joint Security Area. Uspjeh ovog filma omogućio je režiseru izvjesnu slobodu i tako je nastao Sympathy for Mr. Vengeance, prvi film trilogije Osveta, koji su pratili daleko najpopularniji Oldboy i Lady Vengeance.
Oldboy
Dobitnik druge najprestižnije nagrade na Kanskom filmskom festivalu 2004. godine, Oldboy je i dan danas jedan o najpoznatijih (možda i najpoznatiji) južnokorejskih filmova. Film je takođe pronašao svoje mjesto na BBC-jevoj listi top 100 najboljih filma 21. vijeka.
Baš kao i ostatak trilogije, Oldboy je izuzetno nasilan film koji se fokusira na destruktivnost osvete. Za jedne ovo će biti remek-djelo moderne kinematografije, za druge previše težak film za gledanje, a za treće krajnje precijenjeno ostvarenje. U svakom slučaju, voljeli ga, ne voljeli, malo ko može reći da Oldboy ne unosi dašak svježine u žanr trilera.
Thirst
Za sve ljubitelje vampira tu je dobitnik treće najprestižnije nagrade Kanskog filmskog festivala, Thirst. Thirst je priča o katoličkom svešteniku. koji nakon eksperimentalnog liječenja postaje vampir i koji se ubrzo nakon toga zaljubljuje u ženu svog prijatelja.
Dijelom horor, dijelom triler, ali iznad svega romantična priča o ljubavi i strasti, Thirst nije lišen režiserovog karakterističnog crnog humora. I mada će mnoge razočarati nedostatak vampirske mitologije, ovo je sasvim sigurno jedan od najboljih filmova o vampirima ovog milenijuma.
Među ostalim filmovima ovog režisera su i I’m a Cyborg, But That’s OK, Stoker (za sada njegov jedini film na engleskom jeziku) i prošlogodišnji The Handmaiden.
Kim Ki-duk
Mnogo toga razlikuje Kim Ki-duk-a od prethodna dva režisera. Njegovi filmovi su umjetničke prirode, ekscentričniji, ali i daleko manje popularni. Ipak, ovaj režiser je pokupio brojna priznanja na filmskim festivalima, uključujući i glavnu nagradu filmskog festivala u Veneciji za film Pieta, prvoj takvoj za neki južnokorejski film.
Nakon filmova Crocodile, Wild Animals, Birdcage Inn, The Isle, Real Fiction, Address Unknown, Bad Guy, The Coast Guard, režiser je snimio film Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring, koji se našao na BBC-jevoj listi Top 100 najboljih filmova 21. vijeka.
Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring
Ovo je priča o budističkom monahu, njegovom djetinjstvu, mladosti i starosti, prikazana u tišini i ljepoti budističkog hrama koji pluta na sredini jezera u prastaroj šumi. Film je vizuelno bogatstvo, njegov tempo je lagan, a atmosfera mirna, da čak i kada neizbježna realnost pokuca na vrata, budistički manastir i film koji govori o njemu ostaju netaknuti.
Naravno, ne treba govoriti da ovo nije film koji će se dopasti svima. Njegove teme se kriju ispod tišine koja vlada u većem dijelu filma, što nekim gledaocima neće biti po ukusu.
3-Iron
Kim Ki-duk je za film 3-Iron nagrađen nagradom za najboljeg režisera na filmskom festivalu u Veneciji. Baš kao i Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring, 3-Iron je film koji se odvija gotovo u potpunosti u tišini. Ali za razliku od prethodnog ostvarenja, 3-Iron je prelijepa ljubavna priča, koja postavlja brojna pitanja, ne daje previše odgovora i prelazi iz realnosti u fantaziju, zavisno od želje gledaoca.
Ostali filmovi ovog režisera u i Samaritan Girl (nagrada za najboljeg režisera na Berlinskom filmskom festivalu), The Bow, Time, Breath, Dream, Beautiful, Rough Cut, Secret Reunion, Arirang, Amen, Poongsan, Moebius, Rough Play, Red Family, One on One, Godsend, Stop, Made in China i The Net.
